เรื่องที่จะเขียนนี้ เป็นความเชื่อเฉพาะบุคคล ห้ามลอกเลียนแบบ
เมื่อขึ้นปี 2 ก็รู้สึกภูมิใจเล็กน้อยว่าข้ามมาอยู่ในคณะที่ใฝ่ฝัน สุดไฮโซ และต้องขยันเรียนให้มากขึ้น
ปีหนึ่งผ่านมาแล้วก็ให้แล้วไป แต่หารู้ไม่ว่าเรากำลังเดินเข้ากรงทอง ความอิสระเสรีภาพ
ความสนุกที่ไม่เคยนึกถึงในปีหนึ่งได้จบลงแล้วอย่างน่าเสียดาย ทำให้เรารู้ว่าชีวิตในฝั่ง
มช. นั้นสนุกเพียงไร......เฮ้อ เสียดาย
วิชาแรกที่ยังจำได้คือ
gross anatomy พระเจ้าช่วยลูกช้างด้วย ใจเต้นตูมตามเมื่อแรกรับศพอาจารย์ใหญ่ ไม่เคยได้ใกล้ชิดคนตายมาก่อนเลย
และกลิ่นน้ำยาช่างรุนแรงเสียนี่กะไร แต่ที่สำคัญตัวข้าพเจ้าจะทำอย่างไรนี่ เป็นวิชาท่องทั้งหมดเลย
นี่แค่ กบ กระต่ายตัวจิ๋วก็ท่องแล้วไม่หวาดไม่ไหว แล้วนี่คนทั้งตัวจะทำอย่างไรดีนี่
ไม่เป็นไร พูดปลอบใจตนเอง ยังไงก็แบ่งเป็น part ต่างๆทำให้ดูน่าเรียนหน่อย การเรียนวิชานี้ไม่ใช่ว่าคุณจะทำ
labได้ดีเป็นเลิศแค่ไหน แล้วจะทำข้อสอบได้ ตัวข้าพเจ้าเองมีความสามารถในการขุดคุ้ยมาก
เส้นประสาทซ่อน ณ จุดใดข้าพเจ้าหาได้หมด แต่ตอนสอบ สงสัยอาจารย์ไม่ให้เราคุ้ยดู
เลยคุ้ยข้อมูลออกจากสมองไม่ได้เลย ในที่สุดเสียงกริ๊งก็ดังขึ้น ดังข้อแล้วข้อเล่า
เราก็เดินผ่านไปเรื่อยๆ เหมือนจ่ายตลาด ไม่เป็นไร ปลอบใจตัวเองอีก part หน้ายังมี
คิดจบก็สบายใจเล็กน้อย ซ่อนความเจ็บปวดพร้อมความหวาดเสียว ไว้ในจิตสำนึกระดับ unconscious
ซึ่งพร้อมจะขึ้นมา เมื่อการประกาศคะแนนมาถึง
TO BE CONTINUED......